Vandaag is de eerste single van Party Opa verschenen, met als titel “Bulz”.

Wat dit betekent en hoe dit allemaal is ontstaan…en wat ik daarmee van doen had, dat leg ik in een volgende blog graag uit. Eerst maar eens even genieten van dit nummer! 😉

Ohja, onze eigen Party (feest) Opa heeft ook facebook, voeg ‘m dus gerust toe. https://www.facebook.com/feest.opa.585

Voordat ik “officieel’ van start ga, wil ik iedereen bij deze nog het allerbeste toewensen voor het nieuwe jaar. Ja…ook 9 dagen na oud en nieuw 😉

Waar ik het ook even over wil hebben voordat het al oud nieuws is, is mijn laatste single “wanhoop maar niet”. Zoals beloofd zou ik nog uit de doeken doen hoe en waarom dat nummer ontstaan is. Bij deze een poging…

Sommige mensen uit mijn directe omgeving weten dat 2017 niet altijd een even makkelijk jaar voor me is geweest. En dat is natuurlijk niet erg…achteraf gezien. Ieder mens maakt het nodige mee, en alles wat in je rugzakje terechtkomt neem je weer mee als ervaring. Op het moment dat je zelf echter in zo’n lastige periode zit is het een stuk lastiger om het zo te relativeren. Vaak voelde ik me wat verloren, onzeker over de toekomst en merkte dat ik even wat vaker dan anders afstand moest nemen van allerlei prikkels. Waar een ander het juist fijn vindt om erover te praten met anderen, en alle goedbedoelde adviezen en tips met liefde accepteert…had ik juist het tegenovergestelde. Laat me gewoon maar. Even niks. Wil er niet steeds over praten…

Natuurlijk kon ik wel even in m’n schulp kruipen, maar het gevoel is niet zomaar weg. Vooral s’nachts draaiden de hersentjes overuren…en kregen heel wat informatie te verwerken. Tussen al die informatie…warempel, ideeën voor een nieuw liedje! Zie dat maar even te vangen! Alsof je een vlinder vangt tijdens een storm! En zo lig je ineens niet meer te piekeren…maar vormt zich een tekst…en een melodie! Die tekst sloeg natuurlijk op mezelf…om mezelf even tot de orde te roepen, een schop onder de kont te geven!

Wat zit je nou te piekeren? Er zijn toch genoeg kansen? Ja…oke…je moet het wel even zien, maar ze zijn er echt! 

Zo werd “wanhoop maar niet” een eye-opener voor mezelf, om vast te houden aan het goede…niet te vervallen in de wanhoop. Maar wel met als constante reminder…dat je het toch zelf moet zien/doen.

Gelukkig heeft die periode niet te lang geduurd, en heb ik enkele belangrijke knopen doorgehakt. Maar zo zie je dat in zo’n donkere periode iets heel moois kan ontstaan.

Nu het nieuwe jaar dus…veel kansen, veel mogelijkheden en vooral veel muziek! En over nieuwe muziek gesproken…26 januari komt er iets nieuws, iets héél vrolijks…daar kunnen we niet genoeg van hebben! Meer informatie volgt uiteraard!

Voor nu, een hele fijne dag en tot de volgende blog!

En daar is ‘ie dan! M’n 2e single, met als titel “wanhoop maar niet”

Veel luisterplezier en…binnenkort een blog over de totstandkoming van dit lied!

“wanhoop maar niet” is o.a. te verkrijgen bij ;

En voor alle duidelijkheid nog even, hierbij m’n nieuwste single! Veel luisterplezier!

Bert Veldkamp – Verdrinken In Je Ogen

Na een periode met veel muzikale ontwikkelingen attendeerde een vriend van me erop dat ik ook nog een eigen website heb. Eh…klopt. En doe je er nog eens wat mee? Eh…nee. En waarom eigenlijk, want juist nu het zo interessant is, juist nu je zoveel te melden hebt, is zo’n site natuurlijk een geweldige uitlaatklep.

Zoveel te melden? Ja, toch wel. In mijn laatste blog had ik het over een liedje waar ik mee bezig was…en dat die binnen niet al te lange tijd uit zou komen. Nu is dat “binnen niet al te lange tijd” wel een beetje ruim genomen inmiddels. Maar ik heb natuurlijk niet stilgezeten…

Het begon met een vraag van Johan Meijers, of ik eens een tekst wilde schrijven. Het moest een country-ballad worden…en met dat idee in m’n achterhoofd ben ik aan de slag gegaan. Toen de tekst klaar was, vroeg Johan me of ik het zelf wilde inzingen. Nouja…ik had natuurlijk praktisch geen ervaring als zanger…maar proberen kon geen kwaad toch? Dat dit zo goed beviel had ik toen natuurlijk niet gedacht. De single werd uitgebracht onder de artiestennaam Robert Fields ; https://www.youtube.com/watch?v=_jENsGdENnY. (die naam is niet helemaal uit de lucht gegrepen, want wie mijn voornaam pakt, daar de “Ro” aan toevoegd en het eerste gedeelte van m’n achternaam vertaalt naar het Engels komt al een eind). Maarja…later kwam ik erachter dat er al een zekere Robert Fields actief is in de muziek…en toen kon ik weer wat nieuws bedenken voor een volgende release.

Die volgende release kwam er in de vorm van “Seagulls”, die ik onder de naam Harmon Winfield & The New Electronic Wave uitgebracht heb ; https://www.youtube.com/watch?v=MNC7WSiZyOQ. Een van de eerste voltooide liedjes die ik zelf heb gemaakt. Het liedje is wat experimenteel van aard, maar had volgens mij genoeg in zich om uitgebracht te worden. Het grappige is, is dat het nummer oorspronkelijk een instrumentaaltje was…en pas veel later is daar de zang bijgekomen. Hier en daar hoorde ik geluiden van…wanneer ga je nou zingen? Of…die intro duurt zo lang. Nou, er is dus feitelijk geen intro en we mogen al blij zijn met dat beetje zang…want dat was er bijna niet geweest 😉 En de clip…ja, die clip…dat was wel wat bijzonders. Samen met een kameraad heb ik dat in mekaar gezet met een hoop papier, lichteffecten, een glas bubbels en een boel knip en plakwerk. Want…ik wou hoe dan ook alles met de hand hebben gemaakt. De clip sluit wat dat betreft prima bij de song aan, experimenteel van karakter en met gevoel gemaakt.

Maar even terugkomend op de nieuwe artiestennaam…want zoals je zult begrijpen doe ik niets zomaar. Harmon komt van Harmen, mijn eerste naam. Bert is mijn roepnaam. Winfield, heeft natuurlijk de field van veld (Veldkamp, goh) in zich…en win? Klinkt gewoon mooi, niet te moeilijk over doen 😉 (nouja, toch een excuus, m’n broer heet Edwin). The New Electronic Wave is ook een van de vele namen waaronder ik eerder privé muziek maakte. En bovendien geeft het aan dat de muziek, juist, elektronisch is.

Over mijn broer gesproken, daar zou mijn volgende single over gaan. Het idee van dat nummer is eind 2015 al ontstaan, tijdens een vliegreis samen met mijn moeder naar Curacao, waar mijn broer inmiddels woonde. Ik zag m’n broer voor het eerst sinds anderhalf jaar weer, en ik keek daar natuurlijk ontzettend naar uit. Tijdens de vlucht speelden er allemaal dingen door m’n hoofd…en als je dan door het raampje kijkt, en je ziet die prachtige zon door de wolken komen…en je hoort ineens Coldplay met Amazing Day, dan weet je…dit gevoel raak je niet meer kwijt.

Om dat gevoel weer te vangen, kwam ik thuis met een idee voor een liedje. Een liedje die naar mijn idee het gevoel vertaalt van de reis, het weerzien, de herinneringen…Een gevoelig en beladen nummer dus. Brother getiteld ; https://www.youtube.com/watch?v=UKptLW6LqiA. Voor de clip maakte ik o.a. gebruik van beelden die ik vanuit het vliegtuig heb gemaakt…treffender kon niet. Een compleet ander nummer dan Seagulls, dat wel…maar verandering van spijs doet eten zeg ik wel eens.

Om die liedjes naar buiten te kunnen brengen heb ik m’n eigen “label” in het leven geroepen. LemonBull Music, ook weer een naam die ik niet zomaar gekozen heb. (Lemon van Lemon Groove, een van m’n eerste namen waaronder ik privé muziek maakte…en de Bull is een verwijzing naar Creatoro Producties, een label welke ik eerder met vrienden heb gehad.) Het logo werd ontworpen door Bert Witkop, een zeer bedreven pedalsteeler die in de band van mijn vader speelt.

Na die Engelstalige liedjes drong er zich ineens iets anders aan me op. Een stukje tekst, in het Nederlands en een deuntje…En je zult zien….dat gebeurt dus bijna altijd als je net lekker in bed ligt. Hop, er weer uit, en ermee bezig! In no-time had ik de muziek klaar en de tekst erbij. Maar…Nederlandstalig…dat was iets waar ik nog niet eerder zo mee bezig was! Maar wat een plezier had ik om ermee bezig te zijn! En…dit liedje kon zomaar nog wel eens aanslaan. Zonde dus om er niks mee te doen. Omdat Harmon Winfield & The New Electronic Wave mijn Engelstalige/experimentele uitlaatklep is, besloot ik om “verdrinken in je ogen” onder mijn eigen naam uit te brengen; https://www.youtube.com/watch?v=65OFORX4nZ4&t=1s

Inmiddels is het liedje door een aantal zenders opgepikt, en heb ik veel leuke reacties mogen ontvangen. We gaan dus zien waar het allemaal naartoe leidt, maar het begin is er! Of er nog een “…na de stilte pt. 3 komt” kan ik niet beloven. Maar ik zit, zoals je ziet, niet stil!

Het heeft eventjes geduurd, maar hierbij dan toch weer een nieuw bericht! Sinds de laatste blog is er veel gebeurd op persoonlijk vlak. Ik heb even van het “anti-kraak wonen” mogen genieten, maar in juli kwam daar toch vrij abrupt een einde aan. Mijn eigen plekje was al naar mijn smaak ingericht, en dan is het natuurlijk erg jammer als je de boel weer moet inpakken en kunt verkassen. Je kunt je voorstellen dat het maken van muziek ook eventjes stil komt te liggen…maar, de verhuizing was niet de enige reden!

Ik merkte dat ik tijdens het maken van muziek in Fruity Loops tegen een fors aantal beperkingen aanliep. Mijn kennis was niet echt toereikend, en tevens beschikte ik niet over de juiste apparatuur. Dit werd vooral pijnlijk duidelijk tijdens een opnamesessie met Geraldine op de gitaar. Het geluid was gewoon niet goed genoeg, de liedjes kwamen er niet uit zoals ik wilde en ik kreeg steeds meer de behoefte om echt muziek te maken…in te spelen. Dus niet “inklikken”, zoals ik bij Fruity Loops wel deed. Maar ja…wat moest ik allemaal qua apparatuur aanschaffen om eindelijk muziek te kunnen maken op de manier zoals ik voor ogen had? En hoe zat het met afmixen en masteren? Termen waar ik wel eens van gehoord had, maar waar ik me nooit in had verdiept. Het klinkt een beetje als schilderen zonder goede verf….Ik heb jaren lang muziek gemaakt, maar zonder de juiste middelen.

Hoog tijd om daar wat aan te doen! Via mijn vader kwam ik in contact met zijn toetsenist, Johan Meijers (http://54452641.swh.strato-hosting.eu/Home/) en heb ik contact gezocht met Niels Voskuil (http://www.nielsvoskuil.com/). Bij zowel Johan als Niels heb ik indrukken opgedaan waar ik erg veel aan had. De inrichting van de studio, de juiste software, opnametechnieken etc. Waardevolle informatie dus, en het startschot voor een nieuw begin. Geleidelijk aan schafte ik de nodige apparatuur aan, en…begon ik met een compleet nieuwe DAW, genaamd…Studio One. Bij Johan maakte ik kennis met dit programma, en de soberheid en overzichtelijkheid spraken mij direct aan. Pas toen ik alles naar wens had ben ik voorzichtig begonnen met het maken van muziek. Uiteraard was het eerst behoorlijk wennen, vooral omdat ik nu alles zelf in moest spelen via de midi-synthesizer. Maar om dat te leren…wat ging er toen een wereld voor me open. Alles werkt zoveel intuïtiever…de muziek leeft veel meer.

Ik heb een aantal demo’s gemaakt, en met één daarvan ben ik flink aan de slag gegaan. Vanmiddag heb ik een gedeelte ingezongen en ik verwacht dat ik binnen niet al te lange tijd mijn eerste volwaardige song online heb staan. In een volgende blog zal ik hier wat meer op ingaan.

Dat is dat, er is dus weer een teken van leven na de stilte 😉

Heel wat jaren geleden, ik was een jaar of 4, was ik verknocht aan legpuzzels. Zo had ik er een paar van Pietje Puk (gekregen van de oude buurvrouw), van Alf, en een aantal met wat beelden van sprookjes. Uren kon ik me ermee vermaken. Vaak had ik de stukjes over de parketvloer verspreid, en gehurkt met een zakdoek in de linkerhand ging ik zorgvuldig te werk. De woonkamer was voor mij de plek bij uitstek, want daar was….muziek. De radio stond vaak afgestemd op radio Emmen, onze lokale omroep. Mijn moeder was dan in de keuken bezig, en kon op die manier genieten van muziek en op de hoogte blijven van het regionale nieuws. De muziek van radio Emmen was divers te noemen, zo was er veel ruimte voor oudere muziek, maar ook het Nederlandse lied werd niet geschuwd en uiteraard kwamen er ook nummers uit de Top40 aan bod.

Op één doordeweekse middag echter, hoorde ik een liedje wat voor mij al een puzzel op zich was. Een taalkundige puzzel welteverstaan. Ik hoorde de man zingen over een fietser die tegen de wind in moest, een voetballer die misschien wel halfdood werd geschopt…en als klap op de vuurpijl kreeg de man waarover gezongen werd ook nog eens een bord voor zijn kop! Van een zakenman, jawel. Wat moest ik hier als kind van 4 van maken? Het enige bord wat mij te binnen schoot, was het bord in de servieskast. Au! Nare zakenman, dat die zomaar een bord in iemands gezicht smijt. Goed…die tekst was dan wel abracadabra voor mij, maar wat vond ik het een heerlijk swingend liedje! Dat ritme, die koortjes, het gitaarspel…Vanaf die dag heeft dat nummer zich in mijn hoofd genesteld. Geen idee wie het zong, geen idee hoe het heette…maar ik kreeg het niet meer uit m’n hoofd. Ik heb het nummer vreemd genoeg nooit meer op de radio gehoord, en het heeft dan ook heel wat jaren geduurd voordat ik ook maar enig idee had wie de vertolker van dit nummer was.

In 1999 kwam hier pas verandering in…tijdens de eeuwwisseling! De Top2000 was het leven ingeroepen, een lijst met daarin de àllerbeste platen ooit gemaakt. Natuurlijk wilde ik daar zoveel mogelijk van horen, want om al die goede nummers achter mekaar te horen…dat was wel iets bijzonders! Maar wat helemaal bijzonder was, was het moment dat Jimmy van Boudewijn de Groot werd ingezet. Het nummer had ineens een titel…en een vertolker! De eerste klanken van het nummer maakten heel wat bij me los…maar, ik was vooral verbaasd! Hoe kon het dat ik in al die jaren nooit heb geweten dat dit een nummer van Boudewijn de Groot was? Notabene één van zijn meest bekende! Ik had het deuntje maar hoeven te fluiten voor iemand, of de paar regels die ik nog onthouden had hoeven te zeggen…en iemand had het me kunnen vertellen. Nee dus, in plaats daarvan heeft het 11 jaar in m’n hoofd gezeten…als een anoniem melodietje met een aantal vreemde zinnetjes daaraan gekoppeld. Maar dat het de pan uit swingde…ja, daar dacht ik na die 11 jaar nog precies hetzelfde over!