Na een periode met veel muzikale ontwikkelingen attendeerde een vriend van me erop dat ik ook nog een eigen website heb. Eh…klopt. En doe je er nog eens wat mee? Eh…nee. En waarom eigenlijk, want juist nu het zo interessant is, juist nu je zoveel te melden hebt, is zo’n site natuurlijk een geweldige uitlaatklep.
Zoveel te melden? Ja, toch wel. In mijn laatste blog had ik het over een liedje waar ik mee bezig was…en dat die binnen niet al te lange tijd uit zou komen. Nu is dat “binnen niet al te lange tijd” wel een beetje ruim genomen inmiddels. Maar ik heb natuurlijk niet stilgezeten…
Het begon met een vraag van Johan Meijers, of ik eens een tekst wilde schrijven. Het moest een country-ballad worden…en met dat idee in m’n achterhoofd ben ik aan de slag gegaan. Toen de tekst klaar was, vroeg Johan me of ik het zelf wilde inzingen. Nouja…ik had natuurlijk praktisch geen ervaring als zanger…maar proberen kon geen kwaad toch? Dat dit zo goed beviel had ik toen natuurlijk niet gedacht. De single werd uitgebracht onder de artiestennaam Robert Fields ; https://www.youtube.com/watch?v=_jENsGdENnY. (die naam is niet helemaal uit de lucht gegrepen, want wie mijn voornaam pakt, daar de “Ro” aan toevoegd en het eerste gedeelte van m’n achternaam vertaalt naar het Engels komt al een eind). Maarja…later kwam ik erachter dat er al een zekere Robert Fields actief is in de muziek…en toen kon ik weer wat nieuws bedenken voor een volgende release.
Die volgende release kwam er in de vorm van “Seagulls”, die ik onder de naam Harmon Winfield & The New Electronic Wave uitgebracht heb ; https://www.youtube.com/watch?v=MNC7WSiZyOQ. Een van de eerste voltooide liedjes die ik zelf heb gemaakt. Het liedje is wat experimenteel van aard, maar had volgens mij genoeg in zich om uitgebracht te worden. Het grappige is, is dat het nummer oorspronkelijk een instrumentaaltje was…en pas veel later is daar de zang bijgekomen. Hier en daar hoorde ik geluiden van…wanneer ga je nou zingen? Of…die intro duurt zo lang. Nou, er is dus feitelijk geen intro en we mogen al blij zijn met dat beetje zang…want dat was er bijna niet geweest 😉 En de clip…ja, die clip…dat was wel wat bijzonders. Samen met een kameraad heb ik dat in mekaar gezet met een hoop papier, lichteffecten, een glas bubbels en een boel knip en plakwerk. Want…ik wou hoe dan ook alles met de hand hebben gemaakt. De clip sluit wat dat betreft prima bij de song aan, experimenteel van karakter en met gevoel gemaakt.
Maar even terugkomend op de nieuwe artiestennaam…want zoals je zult begrijpen doe ik niets zomaar. Harmon komt van Harmen, mijn eerste naam. Bert is mijn roepnaam. Winfield, heeft natuurlijk de field van veld (Veldkamp, goh) in zich…en win? Klinkt gewoon mooi, niet te moeilijk over doen 😉 (nouja, toch een excuus, m’n broer heet Edwin). The New Electronic Wave is ook een van de vele namen waaronder ik eerder privé muziek maakte. En bovendien geeft het aan dat de muziek, juist, elektronisch is.
Over mijn broer gesproken, daar zou mijn volgende single over gaan. Het idee van dat nummer is eind 2015 al ontstaan, tijdens een vliegreis samen met mijn moeder naar Curacao, waar mijn broer inmiddels woonde. Ik zag m’n broer voor het eerst sinds anderhalf jaar weer, en ik keek daar natuurlijk ontzettend naar uit. Tijdens de vlucht speelden er allemaal dingen door m’n hoofd…en als je dan door het raampje kijkt, en je ziet die prachtige zon door de wolken komen…en je hoort ineens Coldplay met Amazing Day, dan weet je…dit gevoel raak je niet meer kwijt.
Om dat gevoel weer te vangen, kwam ik thuis met een idee voor een liedje. Een liedje die naar mijn idee het gevoel vertaalt van de reis, het weerzien, de herinneringen…Een gevoelig en beladen nummer dus. Brother getiteld ; https://www.youtube.com/watch?v=UKptLW6LqiA. Voor de clip maakte ik o.a. gebruik van beelden die ik vanuit het vliegtuig heb gemaakt…treffender kon niet. Een compleet ander nummer dan Seagulls, dat wel…maar verandering van spijs doet eten zeg ik wel eens.
Om die liedjes naar buiten te kunnen brengen heb ik m’n eigen “label” in het leven geroepen. LemonBull Music, ook weer een naam die ik niet zomaar gekozen heb. (Lemon van Lemon Groove, een van m’n eerste namen waaronder ik privé muziek maakte…en de Bull is een verwijzing naar Creatoro Producties, een label welke ik eerder met vrienden heb gehad.) Het logo werd ontworpen door Bert Witkop, een zeer bedreven pedalsteeler die in de band van mijn vader speelt.
Na die Engelstalige liedjes drong er zich ineens iets anders aan me op. Een stukje tekst, in het Nederlands en een deuntje…En je zult zien….dat gebeurt dus bijna altijd als je net lekker in bed ligt. Hop, er weer uit, en ermee bezig! In no-time had ik de muziek klaar en de tekst erbij. Maar…Nederlandstalig…dat was iets waar ik nog niet eerder zo mee bezig was! Maar wat een plezier had ik om ermee bezig te zijn! En…dit liedje kon zomaar nog wel eens aanslaan. Zonde dus om er niks mee te doen. Omdat Harmon Winfield & The New Electronic Wave mijn Engelstalige/experimentele uitlaatklep is, besloot ik om “verdrinken in je ogen” onder mijn eigen naam uit te brengen; https://www.youtube.com/watch?v=65OFORX4nZ4&t=1s
Inmiddels is het liedje door een aantal zenders opgepikt, en heb ik veel leuke reacties mogen ontvangen. We gaan dus zien waar het allemaal naartoe leidt, maar het begin is er! Of er nog een “…na de stilte pt. 3 komt” kan ik niet beloven. Maar ik zit, zoals je ziet, niet stil!